Yarasında Söndürülmüş Sigara

Bir gece ansızın şehrime gel sevgili, kimseye haber etmeden
Vakit erken değil aksine geç kalınmış, gel kış bitmeden
Gel ki ellerim hiç eksilmesin ellerinden ve küs uyumasın artık
Kimse bu şehirde yağmurun toprağı sevdiği gibi birbirini seven

Biliyorsun ben şimdi yılgınım, bitkinim, bıkkınım
Akvaryumdaki ölü bir balık gibi suyun yüzeyinde yatmaktayım
Ama avuçlarının arasına alıp bir öpersen canlanırım, uyanırım
Çünkü aklımla, bedenimle düşlerimdeki sana mıhlanmışım

Çok şey düşündüğüm zamanlardan birindeyim yine,
Bilirsin ben bir şeyler düşünürken çok sigara içerim
Sen olsan çok kızardın ama yoktun, kimse bir şey demedi
Bende zaten, yokluğunu düşündüğümden içiyordum

Bugün pek çok yeni kelime öğrendim ama hep başka dillerde
Hiçbiri güzelliğini tarif edemez, belki de bu yüzden dillerde
Klişe gelecek ama çok değiştim, bazen eski beni özlüyorum
ve hiçbir şey için - buna zaman da dahil - endişelenmiyorum,

Bulutsuz gecelerde, okyanus kıyısından yıldızları izliyorum
Ve uzak gezegenlerde hayat nasıldır diye düşünürken
“Eminim bizimkine benzer pek çok hikaye vardır.” deyip
Oturup bembeyaz kumlara, gözüm kapalı dalgaları dinliyorum

Burada çoğu zaman evin yolunu bulamıyorum, mecaz değil
Gerçekten bulamıyorum, sonunda navigasyondan evi seçiyorum
O da bir türlü bulamıyor sana gelecek yolu, bende eve gitmekten
Ve koca yatağa yalnız yatmaktan vazgeçip, arabada kestiriyorum

Biliyorsun ben bazı geceler aniden uykumdan uyanır
Salondaki ikili koltuğa oturup boş boş duvarı izlerdim
Aslında çoğu zaman sana yazacağım bir şiirden duygulanır
Yokluğumu fark edip yanıma gelene kadar gözyaşlarımı silerdim

Şimdi o ikili koltuk, o salon yok, sen de yoksun - yanımda -
Artık gece uyanınca, geçmişi düşünüp bağıra bağıra ağlıyorum
Ne içtiğim sigaradan bir bok anlıyorum o an, ne uyuduğumdan
Karanlıkta, çıplak ayak dolaşıyorum tabanlarım yandığından

Birlikte içtiğimiz son şarabın ekşi tadı geldi birden ağzıma
Ben şarap sevmem ki deyip bir şişe birayı diktim kafama
Yatağın yolunu bulana kadar tüm evin rölövesini çıkardım
Düzlükleri bilmiyorum ama her köşesinde seni hatırladım

Anılarım benimle alay ediyordu sen bana sakince gülümserken
Bir süre sonra bulanıklaşmaya başladı yüzün hatıralar arasından
Soluk tenin ağır ağır silindi ben sana yaklaşırken, anladım
İnsan bir anıdan ayrılırken ne kadar çok kan akarmış yarasından