Kıyıda Unutulan Şiiri - Haydar Güner

Farkında değiliz birbirimizin,
aynı gökyüzünde üşüsek de
ayrı kıyılarda yanıyoruz.
Ne sesin düşüyor içime,
ne sözüm dokunuyor sana.
Gün,
dilsiz bir ağıt gibi devriliyor üstümüzden.
Zamanın dışına düşmüşüm —
bir an’ı yaşamak bile yorgunluk.

Biliyorum,
her sözcüğümde sen varsın
ama öyküm sana anlatılamıyor.
Sular bile susmuş,
şarkılarını yutmuş nehirler.
Ağlamak?
O bile lüks artık.

Bir siyah-beyaz fotoğraf,
karşıma koymuş gözlerini.
Ay yanıyor içlerinde,
ben o bakışların tuzağındayım.

Sitemin,
gülüşünün içinden geçiyor
tutulmamış bir fırtına gibi.
Sen yazın mahcup rüzgârısın —
ürperten ama esmeyi unutmayan.

Dolunay çarpıyor sulara çaprazdan,
masalcı kadın hayaletlerini çağırıyor.
Biliyorum,
oradasın.

Yağmur kokan mevsimlerde
bir kıvrımdan gülümseyip geçiyorsun.
Tirşe bir nehir gibi
akıp gidiyorsun hayalimden.

Yaz,
hızlı akan bir düş gibi geçiyor içimden.
Ve ben,
bir kıyıda bekliyorum hâlâ —
yara yerlerimi ellerimle tutarak,
kanı içime akıtarak.