Ey ölümle yaşamı birleştiren
Gece ile gündüzü ayıran düzen
Senin içinde kaybolmaya geldim
Bana da bir yer versen
Yıllarca şiirler yazdım
Kafiyem yalnızlığa uyaklıydı
Ben yalnızca kendime dardım
Sorsalar nasıl da kalabalıktım!
Uzak neresidir bir kalp için
Kelimelerle göğe ulaşmışken
Ölümden korkmanın anlamı var mı ki
Yaşamaya bu denli alışmışken!
İnsan nasıl da aittir bulunduğu şu ana!
En mutlu anını yaşar bir ömür boyu hatıralarla
Her şeyi bırakıp tarafsız taraftan bakınca sana
Anlıyorum, bu savaşta gözlerim de senden yana
Schneider'in kedisi gibi, kalbim göğsümün içinde
Yaşıyor mu ölü mü, var mı yok mu belli değil içimde
Sadece sen ol diye, silmiştim her şeyi zihnimin içinden
İçim sen olmuşsun, nasıl söküp atabilirim içimden
Kelimelerimin içine sığınırsam, beni bulamazsın
Suskunluğu tercih edersem, beni duyamazsın
Kan sadece damarda dolaşmaz doktor, şiirler de vardır
Ölüler konuşmaz deme doktor, geceler ki dardır
Eksiksiz bir şiir yazınca
Tutacağım ellerinden
Güzelim benden korkma
Aynalarda yokum ben!
Gözlerimde bir nehir yatağı
Parmaklarımda dağlar ki görsen anlarsın
Damarlarımın uzandığı şu coğrafyayı
Sana anlatamam doktor, görsen ağlarsın
Aşk denilen suçta, sözler hep mi sanıktır
Çıplak elle dokunma kalbime, belki de kırıktır
Ben seni seviyorsam buna gök tanıktır
Yaşamak da ölmek kadar yalnızlıktır
Kayıt Tarihi : 28.6.2022 01:55:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!