Yaralı Kaldık Şiiri - Asaf Eren Türkoğlu

Gittin, ardında sessizlik kaldı,
Sokağım bile adını unuttu.
Bir zamanlar nefesinle ısınan ellerim,
Şimdi rüzgârla titriyor, tutunamıyor.
Kalbim seni anarken,
Gözlerim hâlâ aynı yerde arıyor.

Zaman geçti, izlerin geçmedi,
Yastığımda hâlâ sesin yankı.
Aynaya bakıyorum, tanımıyorum kendimi,
Sen gidince ben de eksildim.
Bir resim düştü elimden bu sabah,
Gülüşün hâlâ kırık cam gibi batıyor kalbime.

Sözlerimiz yarım kaldı,
Bir “affet” bile sığmadı aramıza.
Ben sustum, sen sustun,
Ve o sessizlik büyüdü aramızda duvar gibi.
Keşke biraz daha kalsaydın,
Ya da hiç dokunmasaydın bu kadar derine.

Geceyle konuşuyorum şimdi,
Anlatıyorum seni karanlığa.
Her kelimem kanıyor dudaklarımda,
Ama susmak daha az acıtıyor bazen.
Bir yıldız kayıyor gökyüzünden,
Dilek dilemeye bile utanıyorum artık.

Belki bir gün aynı gökyüzüne bakarız,
Ama farklı kalplerle, farklı yaralarla.
Ben seni sessizce taşırım içimde,
Sen belki çoktan unutur gidersin.
Ama bil…
Bizden geriye sadece “yaralı kaldık” der bir şarkı.