Avuçlarıma Dökülen Sessizlik"

"Avuçlarıma Dökülen Sessizlik"

Yaralarım kanarken,
Sessizce yürüdüm bu yollarda,
Gökyüzündeki yıldızlara bakarak geldim sana.
Tut ellerimi, sevgilim…
Sol yanıma girseydin,
Belki ısıtırdın bu buz kesmiş geceyi.

Avuçlarım senden yana,
Sarma beni sızınla…
Ateş olup yakma bedenimi,
Savurma yaprak yaprak bu yorgun gövdemi.
Sessizce ayrılırken senden,
Gökten düşen bir hüzünle savruldum rüzgâra.
Hangi limanın dalgası
Sürükledi beni bilmediğim kıyılara…
Bilemedim.

Kanayan kalbime,
Sırtımdaki o eski ihanet izlerine
Hangi kahrolası hançer saplandıysa artık…
Damla damla dökülürken
Sol yanım sızladı,
Tenimden çekilip soğuyordu kalbim.

Avuçları terleten o derin sessizlik,
Karanlıkta fısıldıyordu bana,
"Çoğaldı yangınların… Sarma kendini yalnızlıkla."
Ama sarıldım.
Yanlızlıkla, sızıyla, gözyaşıyla…
Tut ellerimi,
Teslim et beni sol yanına…
Bırak susarak seveyim seni bir ömür daha.

Ne çok anı biriktirdim senden sonra…
Ne çok acı, ne çok ızdırap.
Ruhum, gözlerimden döküldü ağır ağır,
Ve rüzgâra verdim seni,
Kara kışlara teslim ettim.
Ellerim buz kesti bu akşam seni düşünürken,
Oysa gökyüzü mavi,
Deniz berraktı,
Sadece kalbim karanlıktı,
Yalnızca içim paramparça…

Toprağa döküldü yaşlarım,
Ve seni de bugün
Kurak topraklara teslim ettim.
Belki bir gün,
Yeşerir adın
Bir papatyanın beyazında…
Belki de hiç doğmazsın
Kendini kaybeden bu perişan kalbimde.

Seni uğurlarken,
Avuçlarımda sadece baharı bıraktım.
Ovalarda, dağlarda,
Ezilen papatyalara gizledim seni.
Bir gün birileri sorarsa
“Sevdin mi?” diye...
Susarım.
Çünkü bazı sevgiler
Sadece yürekte kalır,
Söze dökülmez…

Mehmet bildir
12.01.2023