Yaradanın Gözyaşıdır Aşk Dedikleri

Yaradanın gözyaşıdır aşk dedikleri..
Belki boğar ruhunu,
çokça özgürleştirir.
Dünya nam bu kürenin,
tek gerçek musibetidir...

Yan odadan gelen öksürük sesleri kadar masum idin;
Tükmüğünde boğardın sevgimi ya, o kadar da haindin.
Keskin ve loş akşamlarına doğru şehrimin,
Beklemek vardı seni gıcırtılı ahşapların içinde ve hüzünle.
Ateşe ver mahalle mi, evi, beni; gelmemen daha kahhardı ya,
dahi düşünmedin.
Salataya sirke katasım vardı,
sen sevmezsin bilirim,
limon da olurdu be, bal da, zehir de.
Ben yeşili severdim,
sen sevmezsin diye
yaktım kentteki ol ormanları, otu, böceği
ve gönlümdekileri.
Hocalar derlerdi ki,
dünya kendi etrafında ve aynı anda güneşin etrafında döner diye,
halt etmiş ol allame;
dünya yürümen için, adım atman için döner ayaklarının tozunda.
Sonra, bazen, kısaca bir anda, zerre misal; sana küsmek, senden geçmek gelir aklıma, gönlüme.
Derim ardından, toprağa küsse ne olur tohum
ya da kul, yaradana.
Zannederim çoğu vakit,
iblis olsam kadimde,
ateşten ve dese Yaradan işte yeni kulum topraktan.
O kul da sen.
Ne eğilmesi ne tapması, yok olurcasına haykırırım:
Beni de toprak eyle ey Yaradan.

Yaradanın gözyaşıdır aşk dedikleri...
Biraz celal, çokca cemal var içresinde.
Adeta gözlerindeki derin kahvelik ve dışındaki aklık.
Sağ el, sol el.
Ateş, su.
Akıl, kalp.
Şeytan, ilham.

Sen, ben.