Yaradanı Görmenin Adıdır Sabır

Yaranın içinde Yaradanı görmenin adıdır sabır.
Acının ortasında sessizce durmanın,
ve gözyaşını kalbine akıtmanın adıdır.
Her sızıda bir hikmet,
her bekleyişte bir emanet gizlidir.
Bir çiçeğin taşın altında açmasıdır bazen.
Kimsecikler görmeden büyütülen güzellik.
Kırıldığın yerden yeniden yeşermektir,
susarak teslim olmaktır “el Adl” olan Kudret’e.
Mazlumun duasıdır sabır, kaya gibi ağır,
tevekkül gibi derin.
İnsan ne zaman ki acıya razı olur,
İşte o vakit daha da yaklaşır Rabb’ine.
Yaran kanarken bile “Mevlâm biliyor” diyebilmektir,
ve gecenin zifiri karanlığında,
aydınlık sabahların mutlaka doğacağına inanmaktır.
Yaranın içinde Yaradanı görmenin adıdır sabır.
Çaresizlik, O’na en yakın halidir kulun.
Kanasada yüreği, lâl olur, konuşmaz dili…
İşte o suskunlukta başlar hikmete varmanın menzili.
Her damla gözyaşı, rahmetle yıkar içini,
Sabır, sadece dayanmak değil,
boyun bükmektir İlahi takdire.
"Bu da geçer ya Hû" diyebilmektir hatta,
en ağır yükü taşırken bile.
Göz gözü görmezken hatta, ışığı sezmektir sabır.
İçinde bir sır taşır her yara…
Metanet, sırra vakıf olanı bilmektir mutlaka!
Uykuya teslim olmuş bedenlere inat,
geceyi es-Sabur ile edâ etmektir teslimiyet.
Zirâ sabreden, beklemekle değil, itikatla direnir.