Yaradana Dönüş Vakti Şiiri - Serpil Koçar

Yaradana Dönüş Vakti

Yâ Rab,
Kalbim karardıysa
inkârımdan değil,
Yorulmuşluğumdandır.
Sen hep vardın,
Ben bazen yolumu kaybettim.
Nefsime uydum;
Bir vakit karanlıkta kaldım,
Ama orada bırakılmadım.
Yanlış yollara saptım belki
Ama Seni hiçbir zaman inkâr etmedim.
Her düştüğümde
Sana dönecek bir yolun
Var olduğunu biliyordum.

Elemi de kederi de veren Sendin.
Ben o sınavdan sabırla geçtim.
Geçtim ki
Şimdi huzurundayım.

Bana bu tövbeyi Sen nasip ettin.
Huzuruna geldim;
Boşa nefesi bile
Harcamak günahtır bilirim.
Burada söz değil edep gerekir.

Susmak bazen
En doğru yakarıştır belkide
Huzuruna her gelişimde
Ellerim semaya açıldığında
İçimdeki niyazları
Görende, duyanda Sensin
Gözümden akan her damla yaş
Aciz bir kulun kalbinin yıkanmasıydı belki.

Gözyaşlarımla
Tövbemi ediyorum işte geldim huzuruna
Kalbimdeki ferahlığı ancak Sen anlarsın.
Kalbimin en ücra köşelerinde bile
Sen varsın.
İlahi bir aşk bu…

Secdeye vardığımda
Gözlerim kamaşıyor;
İçime bir nur inmiş gibi.
Odam aydınlanıyor adeta

Gökyüzünden Seccademe
doğru inen bir nurdu sanki.
Bir kez daha hamdolsun dedim,
Huzuruna gelebildiğim için.
HAMDOLSUN