Yar Utansın Şiiri - Serpil Koçar

Bir daha sevmeyeceğim demiştim kendime,
Yeminler etmiştim sessiz gecelerde.
Ama yine düştüm sevdanın ateşine,
Yandım, kül oldum, paramparça oldum.

Bir kez olsun gülmez mi insanın yüzü aşktan yana?
Neden bana düşer hep sahte gülüşler, boş sözler?
Neden kanar gönlüm her defasında
Bir çift güzel gözün ardına gizlenen yalana?

İçimde kopan fırtınalar durulmak bilmez,
Dalgalar çarpar yüreğime acı üstüne acı.
Her gece odamda, yalnızlığın koynunda
Sessiz çığlıklarla kanatırım kalbimi.

İnanmıştım mertliğine,
Delikanlı hallerine, o tatlı gülüşlerine.
Ama korkakça kaçtın,
Durmadın sevdandan yana.

Bu muydu sevmek?
Bu muydu aşk?
Yeminler nereye gitti?
Sevdalı bakışlar neden unuttu gözlerimi?

Yüreğim yanar,
Gözlerim seller gibi ağlar.
Aklım isyan eder,
“Hani bana verdiğin sözler?” diye.

Kanmıştım yine saf, temiz bir aşka,
Beni yarı yolda bırakan,
Yar dediğim utansın.

Sevilmek uğruna düştüm yine tuzaklara,
Dikenli yollar düştü nasibime.
Ama korkmadım, yürüdüm umutla;
Belki bir gün kader güler yüzüme diye.

Meğer kaderin de bana acelesi yokmuş,
Bırakıp giden yar utansın.

Anladım ki büyük konuşmuşum,
“Bir daha sevmeyeceğim” demekle olmuyormuş.
Tükürdüğümü yalamakmış aşk,
Yine o zehirli illete düşmekmiş.

Şimdi yan yüreğim yan,
Beraber ağlayalım sessizce;
Bizi yarı yolda koyan,
Gözyaşına boğan utansın.

Artık korkma, sitem bile etmeyeceğim sana.
Meğer sevdiğim adamın kalbinde
Bir misafir bile olamamışım ben…

Yüreğimdeki yangınları, gözyaşlarımı
Rabbime emanet ettim.
Ben sadece unutmak istiyorum artık,
O güzel sandığım günleri,
Hayalmiş gibi geçen o sahte sevdaları…

Ama bil ki, ben küllerimden doğarım,
Her düşüşümde yeniden kalkarım.
Sevda acısı yüreğimi yaksa da,
Onurumla yürürüm başım dik yollarda.

Benim kalbim temiz, sevgim gerçekti,
Senin gölgen bile bu ışığı söndüremez.
Yar utansın, ama ben değil…
Çünkü ben sevdim,
Çünkü ben yandım,
Çünkü ben hâlâ insanım.