Yar Utansın Şiiri - Serpil Koçar

Bir daha sevmeyeceğim demiştim kendime
Yine Düştüm sevdanın ateşine, yandım kül oldum
Bir kez olsun gülmez mi insanın yüzü aşktan yana
Aldandı yine gönlüm sahte gülüşlere, tatlı sözlere

Içimde kopan fırtınalar dinmek, durulmak bilmiyor
Kalbim düştü yine amansız bir derde, acılar İçinde
Sessiz bir çığlığa dönüştü yüreğime düşen bu ateşle
Yüreğimi kanatırım geceleri sessizce odamda

Inanmıştım mert delikanlı hallerine o tatlı gülüşlerine
Korkakça kaçtı gitti, durmadı sevdasının ardında
Bumuydu sevmek, yarı yolda bırakıp gitmek miydi aşk
Nerede kaldı sevdalı bakışlar, aşk dolu yeminler sözler

Yüreğim yanar gözlerim hiç durmaz ağlar seller gibi
Aklım bana kızar, isyan eder hani bana verdiğin sözler diye
Kanmıştım yine Aşk denilen bu saf ve temiz duygulara
Beni yarı yolda bırakan yar dediğim adam ( kadın ) utansın

Sevilmek uğruna düştüm yine aşk denilen bu tuzağa
Yine dikenli yollar düşmüştü nasibime kaderime
Bir umut yürüdüm o dikenli yollardan hiç korkmadan
Yine kader gülmedi yüzüme, bırakıp giden yar utansın

Anladım ki büyük konuştum bir daha sevmeyeceğim diye
Tükürdüğümü yaladım, düştüm yine aşk denilen illete
Şimdi yan yüreğim yan, beraber ağlayalım sessiz sessiz
Bizi bırakıp giden, yarı yolda koyan, ağlatan yar utansın

Korkma sitem bile etmeyeceğim bu saatten sonra sana
Sevdiğim adamın kalbinde misafir bile olamamışım gördüm
Ben Rabbime emanet ettim yüreğimdeki yangınları ve acılarımı
Sadece unutmak istiyorum artık geçirdiğimiz o güzel günleri