Yar Firağı Şiiri - İbrahim Halil Demir

Yar firağı ettirir insanı hicret,
Çekilmez olur her türlü hasret.
Ne kadar maharetli olursan ol,
Körelir firak çekendeki basiret.

Yar firağı ettirir insanı kasvetli,
Sevdikleriyle olamaz senli benli.
Elini sıcaktan soğuğa sokmasa da,
Görünür meclislerde çok dertli.

Yar firağı ettirir insanı öksüz,
Sofradaki taamlar olur lezzetsiz.
Hatırladıkça yar ile geçen anları,
Yaşarır sevdalı gözleri zamansız.

Yar firağı ettirir insanı naçar,
Solar insan beti benzi kaçar.
Saraylarda ikamet etse dahi,
Tarifsiz sıkıntılara olur düçar.

Yar firağı ettirir insanı bezgin,
Diyar gurbet olur insan gezgin.
Bir eli yağda bir eli balda olsa da,
Hasta misali kaçar vecihte rengin.

Yar firağı ettirir insanı gergin,
Okunmaz hayat felsefesi dergin.
Meşhur bir ressam olsan da,
Temaşa edilmez resim sergin.

Yar firağı ettirir insanı lal,
Kursakta kalır lokmalar olsa bile helal.
Ariflerin meclisinde otursan da,
Pür yaman olur hal ve ahval.

Yar firağı ettirir insanı müzmin hasta,
Günleri geçer her daim sanki yasta.
Gönül tarlalarının kaçar bereketi,
Peş peşe bırakıldığı halde nadasta
08/Nisan/2010