Yapraktan Esmerlik Şiiri - Can Aydeniz

çatlayınca emanet saksılar kolumda
polene kel çiçeklerimi kuma gömdüm
ağıt yakan kadın entarisiydi, içime işledi kahve içişin
esmer teninden uzak tren yevmiyesi
ve dalında çiçek bekledim kuş bakışı
hala aklımda sevdiğin şarabı koklamadan içişin
tatsız kültüre rağmen, oksijeni ile lezzetli nefesin
öpünce açılan çiçeklerine serildim göl gibi

mamafih bugün geri döndüm içimden
jiletlerde yürüdüğüm tarihleri
bana dokunduklarınla değiştirdim
kırılınca naif tuttuğum berceste
sana yazıldığı yerlerden gömüldü

ilmek ilmek terinide ezberletip sindirdim tenime
kanbur yolun mukabili bacaklarına ikamedir dudaklarım
öpüldüğü süre içinde diken olan tüylerine
ve kasılmış parmak eklemlerine
iskorbüt sirayetisin hücrelerime belirgin imzalı

abiye sırtın dururken nar çiçeği kuşkusuz
fuşya rengindedir ve ruhuma bulanır
mukabilini dimağıma da bırakırsın aşkım
bir kitap daha bitiririz müteakiben denize karşı
deniz olursun çatlayan saksıma
nar çiçeği ve akşam sefası kokusu kasığında tadın
toprağın kadar aklıma dağılır darmadağın