Yaprak Dökümü Şiiri - Nuriye Akyol

Yine eylül ayı, mevsim sonbahar
Havada hüzün ve sarı bir efkâr.
Ömürden giderken, gün azar azar
Kalan yaprakları döküyor rüzgâr.

Sonbaharın sonu,soğuk ve ayaz
Bulduğu kuytuya çekilir kuşlar
Tabiatı sarar, bir zar bembeyaz
Ölüm gibi garip ve sessiz kışlar.

Ölümün ardında güzellikler var
Ölümün ardından gelir İlkbahar.
Açılır hayatı kapatan o zar
Verdiği tohumu alır topraklar.

(Hicranî)