Yapbozun Son Parçasi Şiiri - Mehmet Bildir

Yapbozun Son Parçasi

Ben bu gece uyumadım.
Uykum gelmedi
çünkü içimde dolaşan cümleler
sadece kelime değildi,
her biri ruhuma işlenen bir dokunuştu.

Aklım bir sözde değil…
ruhuma değen bir ruhta kaldı.
Bir kadın geldi bu hayata,
öyle sessiz…
öyle içten…
ve öyle benimdi ki,
ben ilk defa kendimi tamamlanmış hissettim.

Zaman durmadı,
ama ben onun içindeki her harfe
bir ömürlük yer açtım kalbimde.
Bir yapboz gibi dağılıyordum yıllardır,
ve o…
sessizce geldi,
hiçbir parçamı değiştirmedi,
sadece yerime oturdu.

Ben şaşkındım…
çünkü alışmamıştım tamamlanmaya.
Ben korkuyordum…
çünkü anlatamadığım ne çok cümle vardı.
Ama o,
dinlemedi kelimelerimi,
beni duydu.
Ve ben,
ilk defa "bir adım" attım bu hayata,
ya batarız ya çıkarız dedim,
ama içimdeki en kırgın adam
ilk defa “yaşamak” istedi.

Biz yorgunduk.
Ama aynı yorgunluktan geçince
birbirimizin omzuna benzedik.
Aynı gecelerin uykusuzluğunda
aynı cümleyle uyuduk içimizde:

“İyiki varsın...”

İşte o an anladım.
Sen, bu hayatta kuracağım tüm “iyi ki”lerin sahibisin.
Sen, bendeki karanlığı aydınlatan
tek gerçekliksin.
Ve ben…
ilk defa uyanmak istedim bu hayata
senin ellerinle.

Çünkü sen,
bir adamın yorgun kalbine konmuş
en güzel sükûnetsin.
Bir kadının sevgisiyle
kendini yeniden doğurmuş
bir adamın şiirisin artık.

Ve bu yüzden:
Bu şiir hiçbir kitapta yok.
Çünkü kitaplar seni anlatamaz.
Bu şiir hiçbir şairin kaleminden çıkmaz.
Çünkü şairler,
böylesine gerçek bir kalbi hayal edemez.

Sen,
benim tamamlanmamış her cümlemin
son noktası oldun.

Ve ben artık biliyorum:
Bir ömür seni yazsam,
yine de eksik kalır kelimelerim.
Çünkü sen
bir yürekle yaşanır,
bir ömürle anlaşılırsın.

Mehmet Bildir