Yanlızlığın çığlığı Şiiri - Osman Öğütlü

“Yalnızlığın Çığlığı”

Hiç gecenin sessizliğinde,
kendi ayak seslerinize yabancı oldunuz mu?
Duvardan yansıyan gölgenizle konuşup,
cevap beklediğiniz oldu mu hiç?
Kalabalıkların içinde yapayalnız kalmayı,
o kalabalığın bile size sırt çevirdiğini,
biliyor musunuz?

…

Bir odanın duvarlarına sinmiş sessizlik,
insanın içine işleyince,
her cümle yarım kalır,
her şarkı boğazda düğümlenir.
Bir telefonun hiç çalmamasını,
bir kapının hiç açılmamasını,
sadece siz anlayabilirsiniz.

…

Yalnızlık, bazen bir sandalye gibidir,
hep yanınızda durur ama
üzerine oturacak kimseyi bulamazsınız.
Bazen bir pencere gibidir,
açıktır sonuna kadar
ama dışarıda kimse yoktur.
Ve bazen, bir mezar gibidir,
içinde hâlâ nefes alıyor olsanız da
dışarıyla tüm bağlar kopmuştur.

…

Hiç gece yarısı kendi içinize düştünüz mü?
Bir kuyunun dibinde yankı gibi
sadece kendinizi duydunuz mu?
Bir damla gözyaşının
koca bir deniz olduğunu,
o denizde boğulabileceğinizi,
hissettiniz mi?

…

Yalnızlık, insana kendini öğretir.
Kendi yarasını sarmayı,
kendi omzunda ağlamayı,
kendi sessizliğinde kaybolmayı…
Ama en çok da,
bir tek kelimenin,
bir tek gülüşün,
bir tek dokunuşun,
ne kadar kıymetli olduğunu.

…

Ve sonunda anlarsınız;
Yalnızlık bir misafir değil,
kalbinizde kiracı.
Siz ne kadar kovsanız da,
hep dönüp gelir.
Ve siz,
bir gün o suskun çığlıkla
yaşamayı öğrenirsiniz.

Ozzy07 - Siyah_Kalem