Yanlış İliklenen Aşk

Saat gecenin beşi,
gözümde dirhem uyku yok.
Saatin tik tak sesleri kulağıma melodi gibi geliyor;
“Yaz,” diyor, “yaz aşkın şiirini.”
Yazıyorum.

Tam yazacakken elektrikler gidiyor.
Of kara kaderim,
bahtsız talihim, diye yakınırken
sen geliyorsun elinde bir mumla.
O an orada âşık oluyorum sana.

Ama böyle olmadı…
Her hikâye mutlu sonla bitmiyormuş,
sen öğrettin bana.

Ben gömleğin yanlış iliklenen düğmesiydim bu hikâyede —
öyle masum, öyle suçlu.
“Acaba gömlek mi olsaydım?” dediğim anlar da oldu.
Yani ben bu aşka mağlup başladım.

Gelişin şerefli ve asildi,
beni benden edişin içimi titretti.
Yürümüyor, uçuyordum;
çünkü ilk defa seviyordum.

Böyle bir aşk yoktu —
Leyla mezarından çıksa, Aslı karşıma dikilse
“Benim sevgim” derdim.

Sonra bir gece bitti bu masal.
O gece çok yağmur yağdı,
ve ben sadece yıkamak istedim ayak izlerini.
Sonra uykusuz gecelerle tanıştım,
koynuma girip çıkan acıyla.

Acıyı nasıl tarif edebilirdim ki?
Ben sustum,
içime akıttım gözyaşlarımı.
Sonra gelip çizdiler yüzüme gülen bir dudak;
anlayacağın, onlar da anlamadı beni.

Yıkadılar, sardılar,
toprağa koydular
ölmeyen bedenimi.
Ben ölmedim —
yaşıyorum hâlâ, diyemedim.

Yaşıyordum ama nefesim eksikti,
senin adını anmadığım her anda biraz daha soluyordum bir gül gibi.
Bir yanım mezarda yatarken,
kalbimdi ölen, ruhumdu gömülen.
Bir yanım kalabalık sokaklarda kendini arıyordu,
bir yanım çoktan kabulleniyordu yenilgiyi.
Gülüyordum — kimse anlamasın diye öldüğümü.

Gözlerimde bir sonbahar vardı artık,
ve ben her bakışında yaprak yaprak dökülüyordum.
Kim yanlış yazıyordu bu hikâyeyi, susuyordum.
Suskunluk bile sen kokuyordu.
Keşke gömlek hiç icat edilmeseydi de sen yanımda kalsaydın.
Mutlu sonla bitseydi bu masal ama olmadı.
Kader yazdı, biz oynadık, hepsi bu..!
Koca bir aşktan bize kalan acı oldu,
Ve ben hâlâ yanmayan bir mumun ışığında seni arıyorum...
18.10.2025 05:57