Yankısız Zamanlar Şiiri - Hatice Güzen

---

I. Yankısız

Bir söz vardı,
belki sen söyledin,
belki ben,
ama kimse duymadı.
Her şey bir yere düştü,
toprağa mı, yüreğime mi,
bilinmez.

Sesin bir an bir rüzgar gibi
geçti yanı başımdan.
Solmuş, unutuş bir gül gibiydi,
gelmedin, gitmedin,
ama vardı,
bunu da kimse fark etmedi.

Bazen insanlar konuşmaz,
bazen susmak daha kolay gelir.
Ama ne zaman susulsa,
o sessizlik bile bir ağırlık olur.
Bunu anlamayan çok olur.

Bazı sözler,
söylenmeden kalmalı.
Ne anlattığını bile bilmeden,
söylesen ne olur?
Herkes sessizliğini yaşar,
kimse bir şey duymaz.

---

II. Yitme

Yitme, dedim,
yitmedin,
görmedin de.
Burası dağlar değil,
burası toprak,
burada kaybolmak
kendi kendine kaybolmaktır.

Gittin,
kaldım,
ama eksiklik de
bir tür tamamlanmadır.
Bir yitik bir daha gelmeyecekse,
kaybolmuşluğun geri dönebilir mi?

Gölge, sessizlik,
bunlar bizim kadar.
Biraz soğuk, biraz sıcak,
ama her zaman geçer.

---

III. Geçit

Yolun ortasında
bir taş vardı,
adını sorsam,
kimse vermezdi.
Geçenlerin ayak izi,
bir sonraki adımda
yok olurdu.

Geçtim,
sordum,
geride ne kaldı?
Bilmiyorum.
Yalnızca taş bir taş,
geçit bir geçit.

Sessizlik,
önümde
beni tanır gibi.
Geçtim,
ben de bir taş oldum,
sesim çıkmadı.