Yankısız Şiiri - Arda Polat

Bir demir kapı çarpar, tayganın nefesi ensende.
Güneş, paslı bir madalyon göğün griliğinde.
Burada zaman, damlayan bir musluk kadar yorgun,
Ve adın, duvara kazıdığın bir çentik kadar yoksun.

Önce anılarını alırlar, sıcak bir çay gibi elinden,
Sonra kahkahan donar, buz tutmuş bir pencerenin câmı gibi derinden.
Yüreğin taşa döner, hissetmezsin ne ayazı ne bıçağı,
Sadece sayarsın bitmeyen gecelerin kör karanlığını.

Gözlerde bir donukluk, tanıdık bir sima görmeyeli yıllar olmuş.
Bir gölge bir gölgeyi süzer, kimin vadesi dolmuş?
Koridorda bir fısıltı, keskin ve soğuk bir çelik sesi...
Sonra bir sessizlik çöker, kimsenin bilmediği birinin son nefesi.

Burada ölmezsin sen, sadece kaybolursun.
Kar altında unutulmuş bir mektup gibi yok olursun.
Ne bir mezar taşın olur, ne de ardından yanan bir ışık,
Sanki hiç doğmamışsın, sanki varlığın bir anlık bir hıçkırık.

Ve rüzgâr bozkırda sorduğunda adını,
Yankısı bile olmaz, çünkü silmişlerdir ardında bıraktığın her anını.