"yanındayım" diyen gitti.

“Yanındayım” diyen gitti… Hem de en çok ihtiyacım olduğunda, en çok tutunmaya çalışırken. Güvendiğim omuz boş kaldı, beklediğim ses hiç gelmedi. Meğer herkes “yanındayım” derken, sadece iyi günler için oradaymış. Zorlaşınca yollar, ağırlaşınca yükler, birer birer döküldü hepsi. En çok da gitmeyeceğini sandıklarım, en sessiz şekilde yok oldular. Şimdi geriye kalan ne mi? Sahte sözlerin bıraktığı izler… Ve bir de suskunluğun içinde büyüyen o soğuk yalnızlık.

Anladım ki, herkes yanında olurmuş… Ama sadece güneşliyken havalar. Yağmur yağınca, fırtına kopunca, herkes kendi çatısına kaçarmış. O yüzden artık kimseye "gitme" demiyorum. Giden, zaten kalmak istemeyendir. Kalanın ise söze ihtiyacı yoktur. Çünkü gerçek bir "yanındayım", zor zamanlarda belli olur… Ve gerçek dostluk, en karanlık anlarda bile elini bırakmayandır.