Yangın Şiiri - Efecan Özkurt

İçimi körükleyen ateşi söndürmeye niyetlendi bilinmezlik
Savaş meydanında ne bir ses, ne bir nefes yok oysa
Kanayan yaralarımı dağladım, tuz bastım bir başıma
Kulaklarda yankılanan lâkırdılar sustular

Kapat pencerelerini, sessizlik bile işitilmez artık

Yazın ortasında güneşe aşık bir kardan adam gibi
Eriyip yok oluyorum, gölgem ve ben daima yan yana
Koru kendini yanmaktan, boşa olta atmış yolculardan
Kardan, kıştan, güneşini gölgelemekle korkutan karanlıktan