Yangın Şiiri - Yusuf Göral

Erzurum kaldırımları şahittir.
Bir de ayazıyla beraber kara gece.
Yavaş adımlarla sıraladığım,
Tüm aşk şairlerinin şiirlerine…
Aralarına sıkıştırdığım
İki de çaylak satırlarıma.
Hep bir umut vardır yüreklerde,
Yeşeripte bir türlü boy vermeyen.
Su dökenenin çok olduğu,
Karanlık odalarda bekletilen.
Bilmediler ki sudan çok,
Gün’eşe ihtiyacımızın olduğunu.
Yürek bu da be kardeşim.
Öyle suyla falan olmuyor ki;
Su yerine şefkate,
Güneş yerine sevgiye,
Hepsinden öte
Candan da öte,
Bir can lazım bize…
Halimiz öyle nicedir ki;
Niceleri çare bulamadı,
Yürekte yanan ateşe…
Ne soğuk kar ediyor,
Ne de başka bir şey…
Ne zaman dinecek bu çile.
Söyleyin yaratılmış olanların,
Ve daha nice yaratılacakların aşkına.
Söyleyin Allah aşkına var mı bir çare?
Hani nerde o her şeyi bilen bilgeler.
Bulsanıza derdime deva
Yarama merhem.
Ağrıyan yanıma ilaç.
Tabi sizin ki sözde
Hiç mi yaşayan yok bu devirde,
Bu yangının tam orta yerinde.
Tek yanan ben miyim gene?
Siz de haklısınız size ne?
Şimdi herkes kendi işinde.
Kimseden hayır yok başka bir kimseye.
Biz böyle miydik be!
Neyleyim benim dedimle dertlenmeyene.
Dedim ya siz de haklısınız?
Belki de korkunuz var.
Biliyorum taşıyamaz her omuz.
Benimkisi de beklenti sadece.
Tamam artık üstelemiyorum.
Benim derdim bana
Alıştım zaten bunada.
Bu arada aklınızda bulunsun?
Olur ya yakalanırsanız bu yangına,
Başkasından beklentiniz olmasın.
Zira bu aralar herkes kendi işinde gücünde…
Biz de hayırlısı deyip geçeriz ne yapalım.
O’nun lütfu da hoştur kahrı da …