Yandım Şiiri - Ayşe Uçar

tutunmak
direnmektir
zamanın çoktan sildiği
gözbebeklerimin kayıp haritasına

parmak uçları kuruyan bir rüzgârın ağlatısı zaman
oturup bir dağın yamacına sesimin gamlı yankısında
kardelenler açtırmaktır
yaşama

susarak çoğalıyorum
susarak hem yaşıyor hem ölüyorum
ömrümün yarısını silen takvimleri ifşa eden dilim
eğrilen yanlarımı düzelten bir kitabın
yaprak aralarında güncellenen ruhumun
küllerinden savrulmak
yeniden koşmaktır
hayata

susarak azalıyorum
sense toprağın tenindeki yağmursun
gülün rengindeki ateş kırmızısın

her özlediğimde seni
bestesi yanık sözleri kırık dökük bir türkü
dökülüyor dudaklarımdan

yokluğun bir fırtınanın kollarında çoğalan öfke
boz bulanık suların içinde akan bir yaprak
keskin ve yakıcı

kalbim un ufak
ve yavaş yavaş siliniyor hatıralar hafızamdan sevgili

seni sevmek omurgası kırık bir aşkın turuncu mevsimi
köksüz bir gövdenin titreyen dalgalanmasından düşen
bir damlanın içinden gülümseyen ışık gibi

birazdan güneş yakacak ve kuruyacak

ve
ben kapısız penceresiz bir ev gibiyim
bu ev ne bir sokağa ne bir şehre ait
zamanın ötesine atılmış bir anıt bir mezar gibi
Tanrı’nın gölgesini düşürdüğü
güneşin yansımasında havalanıp
uçup gidecek
bir tüy gibi

-hafif -

.............................

807202521:47