Beni yandığım ateşe hayranlıkla görmüşler
İçimin çığlıklarını meşale sanmışlar
Her kor düştükçe ruhuma, alkış tutmuşlar
Ben yanarken seyre dalmış, adına “aşk” demişler.
Ateşti o, evet — hem sevgili, hem cellat
Yakarken okşayan, küllerimle dans eden
Ben onsuz bir hiçken, onunla mahvolan
Göz göre göre yürüdüm karanlığına seve seve.
Gülüşüyle tutuşturdu en ıssız yanımı
Teninde bir cehennem saklıydı, bile bile yandım
Adını her andığımda içimden bir parça düştü
Oysa ben her yangında, yeniden ona koştum.
Kayıt Tarihi : 24.5.2025 21:43:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!