Yanarsın Şiiri - Mustafa Kemal Erdoğan

pinokyo erkekti,
sen kadın,
onun için senin saçların uzuyor yalan söylerken,
vucudun da kabuk bağlamış....
ve onun kadar his yok ruhunda,
ruhun yok hatta anlaşılan...
ister kırılıp dökülsün saçların,
isterse dökülsün tüm kabukların
geride kalacak hiç bir şey göremiyorum ben....
değişik bir iltifat edebilmeyi isterdim duruşuna...
sihirli kristallerim var,
gelip kendin alman gerekiyor kalbimden,
yerini biliyorsun,
yol haritası avuçlarında....
Tanrıyı sever gibi sevdim seni
dualarda yaptığım gibi,
hep sana da açtım avuçlarımı,yükseklere kaldırarak....
gönülden dilemek nedir bilir misin olmayacağı?
bilinmeyeni geçirmem kalbimden,
yaşanmayanı da saymam tarihten....
son sözüme daha var,
döküleceği nehire henüz ulaşamadım...
aşk kuşağının kaçıncı evresinde olduğumu anlayamadım,
oldukça renkli
ama
bir o kadar da genişmiş....
hiç bir suçlu zevk kuşağı bağlanmadı belime,
bana yasak olan hiç bir kitabı da almadım elime...
hangi ölünün gözünü aydınlatabilir ışıklar?
kaç yaşam dersi alır bir insan?
çizgilere bir yenisini ne zaman çeker bir aşık?
yalancının mumu,
biri gelip söndürünceye kadar yanar,
o yola varıncaya kadar,
hep yanar,hep yanar
yanar
yana
yana
yanarsın...