Yaman Üstadım Sözlerin Kaldı Bizimle

Sustun usta,
Ama sesin hâlâ kulaklarımızda çınlıyor.
Bir çobanın kavalında,
Bir garibin dilinde…
Bir ozanın yüreğinde yankılanıyor…

Sen gittin ya,
Şimdi kelimeler de öksüz kaldı.
Bağlamanın teli titremiyor eskisi gibi,
Türkülerin bile boynu bükük dostum…

Seni anlatmak,
Bir dağa “ne kadar büyüksün” demek gibi.
Sadece görüneni değil,
Gönülden yükseleni bilmek gerek seni anlamak için.

Her dizen bir yürekti,
Her sözün bir hayat…
“Bir yudum sevda” deyip geçmezdin,
İçindeki sızıları, söze dönüştürürdün ustaca…

Yıkılan evlerin dumanıydın sen,
Yetim kalmış duyguların dili…
Bir damla gözyaşıysan,
O gözyaşının içindeki yangındın.

Kime derdini anlatacak bir yürek lazımsa,
Senin dizelerine sığınırdı.
Kimi “usta” derdi sana,
Biz gönlümüzün “dostu” bildik.

Şimdi boş bir sandalye var masamızda,
Bir çay eksik,
Bir bakış sessiz,
Bir şiir yarım…

Ama biz seni bırakmadık ustam,
Unutmadık…
Unutmayacağız da.
Her dizede, her sazda,
Seninle başlar, seninle biteriz.

Ve sana yazılmış bu vefa dolu mektup…
“Ey kelamın ustası Yaman Karaca’ya…”

Gidişine alışmadı hiçbir yürek.
Çünkü sen gitmedin aslında…
Bir duvar yazısında,
Bir türkü notasında,
Hâlâ bizimlesin.

Bir yetimin başını okşayan şiirsin artık,
Bir ananın feryadında yankılanan ses…

Sen sadece söz yazmadın,
Milletin vicdanına dokundun.

Şimdi senden öğrendiğimiz o büyük yüreği,
Yeni dizelerde yaşatacağız.

Ne zaman bir bozlak söylense,
Ne zaman bir gönül sussa…

Bil ki oradayız,
Seninle aynı ezgide,
Aynı dertte…

Sen şiirlerde değil artık,
Bu milletin kalbinde yaşıyorsun ustam…