Yalnızlıkla Örtülü Aşk Şiiri - Seyrani Göl

Yalnızlık, gecenin kucağında
Ay gibi solgun, yıldızsız bir deniz;
Sen, o denizin kıyısında
Bir fener misali, yol gösteren.

Kalbim, yaprak döken sonbahar ağacı,
Her dalında senin adının rüzgarı;
Gözlerim, puslu sabahlar gibi,
Seni arar, ama bulamaz yüzünü.

Sensizlik, bir ressamın tuvali,
Renkleri soluk, çizgileri belirsiz;
Ama ben, o solgun tabloda
Seninle uçan en güzel kelebeğim.

Sessizliğin içinde bir şarkı saklı,
Fısıldayan yapraklar gibi ince ve nazik;
Her notası senin adınla dolu,
Yalnızlık bu melodide sevdaya dönüşür.

Karanlık, geceyi saran bir örtü,
Ama senin ışığınla delinir her yan;
Ben, yıldızsız gökyüzünde
Seninle parlayan en parlak yıldızım.

Rüzgârın getirdiği uzak anılarda,
Seni bulur ellerim, usulca dokunur;
Zamanın unuttuğu anlarda bile,
Seninle var olur sonsuzluk duygusu.

Gözlerimde saklı kalan bir bahar,
Donmuş kışın içinde açan tek çiçek;
Yalnızlık değil bu, seni bekleyen
Bir kalbin kırılgan ama umuduyla dolu hali.

Ay ışığında dans eden yapraklar,
Gecenin sessizliğinde fısıldayan sırlar;
Her adımda seninle yürürüm,
Yalnızlığın içinde bile seni taşırım.

Kırık bir aynada yansıyan yüzüm,
Sensizliğin gölgesinde kaybolan;
Ama umutla beklerim her sabah,
Seninle tamamlanacak o eksik düşü.
S.GÖL