Yalnızlık Üzerine Şiiri - Kerem Sağlam

Sen gittiğinde
Çoraklaşan topraklarda kaldı kalbim
Bütün anlamlar derin cümlelerde kayboldu
Anılar bir yelkovan gibi döner durur etrafında karanlığın.
Işıksız ruhlara hitap eder benliğim
Benliğim dikenli teller arasında paramparça
Ben ki çölde bir damla suyum
Ben ki uzak diyarlara demir atmış bir kaptanım
Kelimelerin sessizliğinde can çekişen bir şair
Son nefesinde yalnızlık kokan bir şair

Yalnızlık örtüsüne bürünmüş bir çöl kervanına rastladım
Zamanın kıyısında kaybolmuşken
Seni buldum bütün noksanlarda
Seni gördüm hiçlik diyarının en keskin kanyonunda
Ve bütün bir zaman aktı
Zamanın ve mekanın dışında
Damarlardan haykırırcasına çıkan bir kan gibi
Bütün birikmişliklerin ve sessizliklerin etrafında toplanmış bir haykırış gibi
Seni buldum bütün noksanlarda
Seni gördüm hiçlik diyarının en keskin kanyonunda

Yalnızlığım en sağlam kalkanım
Bir bakışta bir görüşte kırıldı kalemim
Kaldım ölü bedenlerin ruhların kemirgenlerin
En çok da kalbimin kuytusunda
Batıdan doğar güneşim ruhunu alıp gittiğinde
Ve zaman da verir son nefesini
Bir yok oluşun eteğinde