Yalnızlık üşütüyor

yalnızlık üşütüyor
kalabalık yalnızlığı doğuruyor

camda buğu birikiyor geceden
adımımı içeri alıyorum ama içeri hâlâ dışarısı gibi soğuk
çay ısınıyor derken susuyor
saat tıkırdamayı bırakıp nefesimi dinliyor

sokağın gürültüsü kapının altından içeri doluyor
insan sesleri birbirine çarpıp parçalanıyor
her parça bir isme benziyor
hiçbiri beni çağırmıyor

meydanda kuşlar bir çizgiye toplanıyor
her kanat hareketinde havaya bir yalnızlık kalkıyor
gözler birbirine kısa süreli uğruyor
yüzler geçiyor
içlerinden kimse kalmıyor

bir masanın karşısına bir sandalye daha çekiyorum
boş sandalyenin sessizliği konuşsun istiyorum
kendi sesimi duyana kadar bekliyorum
beklemek, içimin duvarlarını ılıtıyor biraz

kalabalıklar geniş bir deniz gibi görünürken
derinlere indikçe suyun serinliği artıyor
yüzeye döndüğümde anlıyorum
sayının çokluğu, yakınlık değil
yakınlık, bakışın durup yumuşamasıdır

telefon ekranında üst üste bildirimler
hiçbiri kalbimin kapısına kadar gelmiyor
gelenin içinde soru yok
sadece hızlıca geçip giden izler var

ben, bugün kısa cümleler seçiyorum
merhaba diyorum
buradayım diyorum
gerekliyse konuşalım diyorum
gerekli değilse susalım

yalnızlık üşütüyor
ama bir battaniye gibi ağır değil artık
ince bir rüzgâr
içimde yerini buldukça hafifleyen

kalabalık yalnızlığı doğuruyor
ama ben kendi sesimin yanına oturduğumda
o yalnızlığa bir isim veriyorum
adı netlik
netlik ısınıyor
ve o ısıyla, gün adım adım bana yaklaşıyor