Yalnızlık büyük bir göl gibi zihnimde. Ağaçların arasından geçip o muhteşem vadiye varıyorsun. Yeşil vadi. Yalnızlığın huzurlu rengi. Göl çarşaf gibi. Dokununca sana cevap verecek sanki. Bu nedenle can atıyorum yalnız kalmak için.
Vadide ilerlemeden önce o buz gibi çınar suyundan içiyorum. Yıllardır orada o da yalnız. Geleni geçeni selamlıyor. Önce ciğerlerimi, sonra ruhumu serinletiyor. Ayakuçlarıma kadar baştan uyanıyorum. Sonra yürümeye başlıyorum. Vadide göle yaklaştıkça ciğerlerim yenileniyor sanki. Mutluluktan şaşırıyorum. Bu kadar çabuk sevmeme de şaşırıyorum, bu kadar yeşil bir vadiye de. Sararan yapraklar yeşeriyor, ısınan kuşlar şarkılarını söylemeye başlıyor gölün kenarında.
Çok çektim sanıyordum yalnızlıktan. Kurtuldum sanıyordum. Deve kuşu taklidi yapmışım meğerse. O hep yani başımda bekliyormuş beni yalan söylesem de. Günler geceler geçermiş de, kurtuldum sandığı her acının ne kadar değerli olduğunu unuturmuş insan. Önce kinini, sonra hevesini, sonra düşlerini en son da kefenini bırakırmış. Taa ki yalnızlık vadisine varana kadar. Cennet vadisi. Kapısında bir beyaz kaplan. Hem korkutucu, hem davetkâr. Çeviriyor izinsiz gelenleri. Gün yüzüne çıkarıyor, rafa kaldırdığı kırmızı kaplı defteri. Gölün derin suyuna serpiyor paylaşamadığı yerde kalan ölü derisini. Kovalıyor, kovalıyor ama bir türlü bulamıyor habersiz geçen o günleri.
O beyaz kaplan gibi durdum hep yalnızlıkla aramda. O göle ulaşmaktan hep korktum. Ayaklarımı sokmadan bilmiyordum suyun bu kadar güzel olduğunu. Vazgeçtiğim yılların acımasız sessizliği, ben suya girdikten sonra öfkeli bir şekilde bağırmaya başladı. O zaman anladım aslında yalnızlığın öcü olmadığını.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta