Yalnızlık Senfonisi Şiiri - Osman Utkan

Dünya tıklım tıklım insan kimsesiz
Her âdem bir âlem yalnız başına
Diller çeşit çeşit lisan kimsesiz
Sona kaldı yüklem yalnız başına

Sevdalar saklanır gelecek için
Acılar çekilir gül çiçek için
Yaşanır bir hayat tek gerçek için
Bunalımda anlam yalnız başına

Kaybolan eşyalar bulunur elbet
Gidilen şu yollar gelinir elbet
Unutulan şeyler bilinir elbet
Hakikat ve ilim yalnız başına

Sıraya dizseler düşünceleri
Dağılmış kafalar çok önceleri
Kim toplar ki şimdi bu incileri
Tükendi çok kalem yalnız başına

Cümleler vardır kurulamayan
Rüyalar vardır yorulamayan
Sorular vardır sorulamayan
Yazılarda ünlem yalnız başına

Yığınlar insanın üstüne gelir
İfritler kırışmış yüzlere güler
Gözler ötelerde bakışlar deler
Duvardaki selam yalnız başına

Daha çıkıyorken söz buharlaşır
Tıkalı kulaklar tam sağırlaşır
İnsanlık yüküyle kalp ağırlaşır
Çekilen şu elem yalnız başına

Giden göçmen kuşlar tekrar döner mi?
Yüreğin yangını bilmem diner mi?
Sevdalı yürekler kışta donar mı?
Şarkılarda özlem yalnız başına

Değirmen gibidir günler haftalar
Aymazlar zamanı kötü yaftalar
Hayat ve ayrılık aynı saftalar
İsyankâr her eylem yalnız başına

Sessizce bekliyor içerde sesi
Feryat ile dolu gönül kâsesi
Haykıracak belki olsa nefesi
Suskunluk bir zulüm yalnız başına

Ayakta olanlar düşüp yıkıldı
Ateşe atılan canlar yakıldı
Milyonlar içinde insan yok oldu
Zorlaşıyor kalım yalnız başına

Fanide yaşamak ne büyük sürgün
Eskiyen aslında yeniydi bir gün
Yaşanır, yaşlanır düşülür yorgun
Az ötede ölüm yalnız başına