Yalnızlık Senfonisi

YALNIZLIK SENFONİSİ
Gitme bu diyarlardan diyordu,
Akşamların garibi o adam...
Sessizliğe gömülürsün,
Kaybetme son çalar saatindeki zamanı,
Hüzzâm dolu olmasın acı verir ruhuna,
Bırak kırılsın elindeki son umudunda ama;
Yalnızlığın çaresiz sokaklarına dalma ıssız akşamlarda...
Ve sormuştu...
Hayat dediğin nedir ki?
İki dilim ekmek,bir parça beyaz peynirin lezzetin de,
Bir gün gülsen sürmez ki ebedi,
Yerini bırakır Lodos’un simsiyah getirdiği bulutlara,
Boş ver gözyaşı da dökme uzan bak pencerene,
Gökyüzü ağlıyor senin yerine,
Sonsuz kederle döküyor yağmur tanelerin de kaybolan heveslerini,
Yalnızlığın senfonisi gibi duyacağın bir şarkıyı,
Hapset yüreğine kalsın orada hiç çıkmamacasına...
H.ÜLKÜ KORKMAZ