YALNIZLIK KARMAŞASI
insan doğduğunda başlıyor
yalnızlığın karmaşası
tek başına çaresizliğine yetişiyor
anne babası
hele bir de yürümeye başlarsa babası
Beni görünce kaçma ne olur
Ceylan ben seni vuramam
Saklananıp beni süzme ne olur
Ceylan ben seni vuramam
Tenhalarda bir gölgeyim
Devamını Oku
Ceylan ben seni vuramam
Saklananıp beni süzme ne olur
Ceylan ben seni vuramam
Tenhalarda bir gölgeyim
Yeniden doğuş için haykırmak yetiyordu şems vakti duada.
İçinde bağıran bir ses.
Yıllardır kimsenin bakmadığı bu bahçede açan safran çiçeği gibi kokuyordu.
Ama işte coştukça coşan bir güller yarışır hep özlemler.
Ey yolcu!..
Renk renk dal dal öyle güzel ki insan.
Güzelleşmiş insanın kabri başından eksik olmaz misafir.
Sonra biz geliyoruz,kırmızı, sarı, pembe, mor, yeşil, beyaz gecenin çobanları insan uykudayken.
Sarıp sarmalayıp gece içine alıyor.
Birkaç damla su damlıyor, göğe yükselirken duası bir k/adının.
Ve anlatılmazı anlamak için, örtüyor kadını kartaneleri.
Gecenin yanaklarında belirince, kendisinde korkuyordu sesinden.
Ve rastgele bir gelincik, ya da zambak kokusu.
Bir parçasıymış gibi sevgilinin.
Delik deşikti anılardan kalan zaman.
Patlamak üzere olan susuşlarda açardı hep kardelenler, garipler mezarlığında.
Nasiplendik elhamdülillah.
Aşkınız daim olsun.
Yüreğinize sağlık.
Allaha emanet olun.
Selam ve dualarımla.
Hoşça bakınız zatınıza.
Duygu yüklü şiirinizi
beğeniyle okudum
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta