Yalnızlık içinde Şiiri - My Poem Halil Köse

Sabah uyandım, gözlerimde yorgunluk,
Düşlerim, her zamanki gibi,
Kaybolmuş, bir başka dünyanın uzağında...

Bir çay demliyorum kendime,
iki kişilik alışkanlıkla.
Masaya iki bardak koyuyorum.
Boş olan bardağı sana uzatıyorum.
Her yudumda,
biraz daha kayboluyorum.
Yalnızlık öyle bir şey işte,
diğer bardağı neden koyduğumu unutuyorum...

Bazen bir sandalye fazla,
bazen çay bardağı boş.
Kimse gelmeyecekmiş gibi beklemek,
en çok da bunu öğrendim.

Yalnızlığımın bile beni terk ettiği,
o ince çizgideyim,
varla yok arasında...
Bir gölge kadar bile yer kaplamadan
yaşıyorum işte...

Zaman ağır,
zaman gri,
sanki unuttu beni dönen dünya.

Rüzgâr bile uğramıyor artık,
perdeler bile benden sıkılmış.
Çırpınıyor saat,
bir ileri, bir geri,
ama hep aynı yerde.

Bir sandalye, bir masa,
üzerinde eksik bir cümle.
Yazılmamış mektuplar gibi kalıyorum,
ne başı belli, ne sonu.

Gözlerimi kapatsam,
dün mü başlar, yarın mı biter bilmiyorum.
Ama her sabah,
yabancı bir güneşle uyanıyorum.

Işıklar yanıyor dışarıda...
Gülüşler duyuluyor penceremin önünden.
Ben, camın ardındaki leke gibi,
bir kenara atılmış eski bir radyo gibi
kalıyorum olduğum yerde kendi halimde...

Bazen de...
bir sandal gibi sürüklenirsin
adı olmayan bir denizde.
Hiçbir kıyı adını bilmez.
Limanlarda ismin geçmez...

Kendime bile uzak kaldım...
Kendimi alıp bir yerlere sakladım...

Duvarlarla konuşmayı öğrendim.
Cevap vermesinler...
Suskunluğun bir dili var mı bilmiyorum.
Susarken konuşmayı öğreniyorum...

Ben, duvarlar, bir de yalnızlığım.
Biz üçümüz iyi anlaşıyoruz...

İşte öyle... Şiir başlığın da olduğu gibi:
Yalnızlık için de bir benim...

Yalnızlık içinde büyür bazen insan.
Ama çoğu zaman küçülür de kimse bilmez...

Bir bardak çay soğuyor elimde,
bir şiir daha yarım kalıyor masamda.
Ve bir isim geliyor aklıma,
söylemeye korkuyorum.
Sanki sesim duyulacak söylersem,
yalnızlığımı yalnız bırakacağım, özlersem.