Yalnızlık değil kaçış Şiiri - Kamile Kaynak

İnsanoğlu işte mutlu anları nadiren, kötü anları ise heran hatırlar.
Hafıza denen şey öyle lanet birşey ki en büyük işkenceyi o yapıyor.
Sus diye bagırdıkca gözümün önüne seriyor herşeyi.
İşte sen busun der gibi darbeleriyle kanatıyor kabuk bağlayan yaralarımı.
Keşke gün sonunda sıfırlanmanın bir yolu olsa. Ama yok demi.
Bizim kurtuluşumuz olan şeyler imkansız olmak zorunda.
Zaten ben imkansızlıkların insanıyım.
Birşeyin oluru varsa bile sıra bana geldiğinde bütün ihtimaller tükenir.
El altında olan birşey dahi ulaşılmaz olur.
Soruyorsunuz ya yalnız kalmak sıkıcı değil mi? Diye.
Siz sadece beni görüyorsunuz, şu beynimin içinde kaç kişi yaşıyoruz bir bilseniz.
Hatalar, pişmanlıklar, umutsuzluklar, hayal kırıklıkları, ihanetler daha neler neler.
Baktığınızda bir ben oysa ben bana bile fazlayım.
Bunları size anlatsam ya deli diyeceksiniz yada ruh hastası.
Belki dinlememek için bahaneler uyduracaksınız.
Yeterince kırılan kalbimi bir daha bir daha kıracaksınız.
Bu yüzden kabuğuma çekildim.
Aşmayın diye ördüm o duvarları.
İhtiyacımda yok yalandan dinlemelere, sahte sevgilere.
Ha bu arada siz düşersenizde ben burdayım. Elim yine omzunuzda olacak.
Benim gibi düşmenize izin vermem.
Hadi neyse siz beni boşvermeye devam edin.