Kâr Değil Yalnızlık Yağar Bu Kente, Yokluk Sen Olur Üşütür Sol Yanımı,
Kâr Değil Sessizlik Yağar Bu Kente, Çınlatır Kulaklarımı, Ağlatır Cızırtıları,
Kâr Değil Çaresizlik Yağar Bu Kente, Çare Sen Olur Isıtır Avuçlarımı,
Yalnızlığın hükmünde hükümdar olsamda
bu yalnızlık zerresini, girttiğine kadar dolduran hükümdar,
senin karşında boynu kıldan ince, koskoca bir tahtın hükmünü kaldırsada ismim, gönlüm bir Zeynebi kırmaya teğet geçemiyor.
Yıkamıyor dağları, eritemedi buzları gönül sarayında ki bahçıvan bu çiçekleri sulamıyor. Kalem sende ilahın gücüyle yazsan ne çıkar...
Kader mi yalnızlığın ilkesidir?
Yoksa sevda mı bu kadar Irak?
Seven mi bilir, kelime oyununu?
Yoksa kader mi yapar, sevdayı ırak, yalnızlığı ilke, kelimeleri oyun...
Değişik sevda öyküleri vardı.
Frangalara örtük beyaz, ve mavi karışımı.
Dadaş aşklara uzak, taşlara yakın.
Sevimsil civcivler gibi yelkenlerde,
Okyanuslar gibi uzaksı.
Aras gibi sudan ırak,
Hava kararmadan pembeleşirdi içimde biriken karlar, kuru bir ayazın içinde birleşip içimize ahenk kattık.
Nevruza gelmeden kasvetli rüzgârlarla seviştik. Gökte huzuru yerde mutluluğu aradık, ne baharı tattık, ne yazı içimizde yaşadık.
Biz gamsız hayatın içinde gamı, uykusuz bir gece içinde rüyalara daldık.
Kışları bize biraz vefa, biraz da gamdır. Biz gamı vefasızlığa doyurduk da yaşadık.
Yaşadık hem de soluksuz yaşadık hayatı,
Leblebici yokuşunda geçti çocukluğum, siyah naylon poşetlerle heybeden kayarak eğlendim çocukluğumda.
Sessizdi haykırışlarım,
Çığın tam ortasındayım
yüreğim karla kaplı
Hüznün ortasında titriyordum.
Sen ki evliyalar sahabeler tanıdın
Aşk neymiş en çok onları tanıyarak anladın
Masada duran boş kağıda benzer meseleler.
Yazılacak şeyler var...
Kalem oynatacak kimseler yok.
Kalemşor var...
Kelam yok.
Prospektüs, gizemli sebepler anlatırlar.
Dışarda yağmur, içimde üşüyen sen.
Seni nasıl üzdüm bir bilsem.
Ektin gittin içime hüzün yapraklarını, döküldü kırılan kalplerin tozları sokaklara, sen şimdi gitmeyi planlıyorsun ya bak rüzgarın içinde ki yağmurlar bile küsüyor birer birer.
Memleket soğuk içimde üşüyen bir yaprak tanesi, türkülerle beslerim seni bu nemli ekim akşamlarında. Bir ayrılık bestesi bir hüzün müziği ne anlatmama yeter bu beynimi kemiren dertli küfteye sadece derin bir sessizlik içinde hava da tayyare sesi.
En büyük çaresizliktir sevilmemek.
Bazen sevgide yetmiyor bazı şeylere.
Bitti gün vakit tamamdır.
Akı gördük siyah tamamdır.
Korkular ve arzular artık anlamsız.
Eylül’ün düşen yaprağıyım ben, kaldırımlar toz bulutu. Üstüme basan çok, şarkılar susar heves kalmaz.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!