Yalnızlık Şiiri - Nezaket Toraman

Bir kalem aldım elime,
Bir tuval..
Geceler boyu yalnızlığımın,
Resmini çizdim..
Her gece çizdiğim,
Bunca emek bunca zahmet...
Gün ağarırken yok oluyordu..
Düşünceler karışırken karanlığa,
Yalnızlık dikilip karşıma,
Sen ve ben diyerek..
Canımı sıkıyordu hep.
Geldi mi bir kere,
Gitmek bilmezdi..
Ya şiir olup, ya resim olmadan,
Resmini bir türlü tutturamazdım,
Ve gün ağırınca kalan
Yalnızlık şiirlerdi hep...