Yalnızlık Şiiri - Cafer Taşkın

Yalnızlık hep arkadaşımız oldu,
yüreğimizde bir o rahat yer buldu
ve çöreklendi iyice bir,
söküp atmak ne mümkün,
o yerinden çok memnundu,
sonra hüzün ile arkadaş oldular
ve öylece sarmaş-dolaş yaşayıp gidiyorum.
Ta ki bu tende sıcaklığım soğuyana dek...
Yalnızlığın ve hüznün yüzüme yansıttığı kederdendir,
benzimin solukluğu.
Ondandır bu boynu büküklüğüm.
Ve arada bir iç geçirmem ondandır...

İzmit - 07.02.2010 Saat: 11:10