Yalnızlığın Vakti Şiiri - Akif Turan

Hava iyice kararmışken,
Saatler gece yarısını gösterirken,
Hayallerle baş başa kalmışken,
Gözlerin dalıyorsa yine ufka;
Bil ki yine yalnızsın,
Her zaman olduğu gibi, bir başınasın.

Sessizlik yankılanırken duvarlarda,
Bir gölge gibi süzülür anılar ard arda.
Yüreğinde titreyen o eski şarkı varsa
Ve dudakların kıpırdamadan eşlik ediyorsa;
Bil ki zaman durmuş senin için,
Geçmiş, bugüne gizlice sızmış bir biçim.

Kaldır başını gökyüzüne bir anlık da olsa,
Yıldızlar bile sessizliğini paylaşırsa…
Unutma, karanlık en çok yalnızları sarar
Ve sabah, en çok bekleyenlere doğar.
Ama sen… yine beklemeyi seçen olursun,
Çünkü umut, en çok kalbi kırıkta durur; yorgun.

Bir gün uyanırsın, her şey eskisi gibidir,
Aynadaki yüz, sanki senden özür gibidir.
Ne bir ses dokunur, ne bir ışık sızar içeri,
Zaman bile yorulmuştur artık seni beklemekten.
Ve anlarsın en derin yarayı:
İnsan en çok kendine sessizce kaybolur.