Yalnızlığın sessizliği Şiiri - Seyrani Göl

Kimse bilmedi
içimde kaç defa çöktüğümü,
kaç kere başucumda bekledim
kendimin sonunu.
Duymadılar…
Sustum çünkü,
sustukça daha az acıyor sandım.

Bir duvar vardı önümde,
Bir duvar daha ördüm kendimle arama.
Ne gelen vardı,
ne gitmeye cesaret eden.
Sadece ben…
ve içimde yankılanan bir boşluk sesi.

Geceler uzun değildi,
geceler sonsuzdu.
Uyku sadece bedenime uğrardı,
ruhum hep ayaktaydı,
yorgun ve yılgın.
Rüya bile unuttu yolumu.

Aynalara bakmadım.
Çünkü orada ben yoktum.
Sadece silinmiş hatıraların gölgesi,
gözlerimde solmuş birkaç renk.

Bir şarkı bile dokunamıyordu artık içime.
Her nota eksik,
her söz yarım kalıyordu.
Sesim bile yabancı geliyordu kulağıma.

Sadece bekledim.
Bir şey değişsin diye değil,
bir şey bitsin diye de değil…
sadece içimdeki yankının
susmasını istedim.
Biraz sessizlik değil,
biraz varlık aradım.

Ama olmadı.
Ve ben,
kendime gömülmeyi seçtim yeniden.
Hiç kimse üzülmesin diye
varlığıma dair
bir iz bırakmadan.
S.GÖL