Yalnızlığın Sesi Şiiri - Sinem Özdemir

Kalabalıklar geçiyor önümden,
Hiçbiri yüzüme bakmıyor.
Ben mi şeffaflaştım zamanla,
Yoksa dünya mı kör artık bilmiyorum.

Bir çay koyuyorum iki kişilik,
İkinci bardağı hep soğuyor.
Sözlerim duvarda yankı,
Bir tek kendim duyuyorum.

Pencerede eski bir perde gibi,
Sararmışım güneşsizliğe.
Bir el uzansa diyorum içimden,
Ama kimse cesaret etmiyor kimsesizliğime.

Yalnızlık, adım gibi ezberimde,
Geceyle birlikte uyur, sabahla uyanır.
Kalbimde bir sandal, küreksiz,
Ruhum açık denizlerde kaybolur.

Sen olsaydın…
Sadece sesin bile yeterdi belki,
Ama şimdi yalnızlığın sesi,
Kulağımda en tanıdık melodi.

Sinem Özdemir
12/06/25

Paylaş: