Yalnızlığın Rengi Şiiri - Seyrani Göl

kimse yoktu
ben vardım sadece
bir de deniz
adını unuttuğum bir akşam
ıslak taşların üstünde
diz çökmüşken içime,
aklıma geldin.

bir martı uçmadı
bir ses kıyıya vurmadı
yalnızca gökyüzünde bir renk vardı
bir de ben

deniz anlatmaz kendini
anlatır sandığın
aslında sensindir
ben de öyle sandım
her dalgada biraz daha
kendi içime çekildim

üşüyen bir düşün kıyısında
adımı bilmeyen
bir maviliğe yaslandım

gözyaşı değildi
ama tuzluydu
ağlamaktan daha sessizdi
bir şey koptu içimde
kimse duymadı
bir ben duydum

şimdi ne zaman “deniz” desem
bir sessizlik çöker içime
hiçbir dalga
o günkü kadar gerçek değil
hiçbir ben
o kadar yalnız değil

çünkü yalnızlığımı
o mavide bıraktım
ama o hâlâ
beni taşıyor
sessizce,
ağır ağır,
hiçbir yere varmadan
S.GÖL