Yalnızlığın Ötesi Şiiri - Bünyamin Kosmaz

Yürüdüm yolları sessiz adımla,
Dönmedi kimse bir selâmımla.
Kaldım bir köşede, kendi halimle,
Tek dostum Allah’tı, anamla, duamla.

Ne gülen yüz gördüm, ne bir merhamet,
Her gün ruhumda başka bir zillet.
Dünyaya küsmedim, ama hisset:
Kırık bir kalpte büyür hikmet.

Bana baktıklarında başka bir şeydi,
Sanki gözlerinde bir kin, bir nefretti.
Ne aradılar bende, neydi bu cür’et?
Anlamadım hâlâ; belki de bir illet.

Ne güldüler benimle, ne de konuştular,
Beni uzaktan izleyip uzaklaştılar.
Bir yabancıydım onlara, eksik dim,
Bir tek anam bildi, ben hep eksiksizdim.

Sırtımdan saplandı nice söz bıçak,
İçimden geçtiler, birer birer alçak.
Her adımda yalnız kaldım, karanlıkta,
Ama ben sustum, kalbim hep doğru yolda.

Arkamdan konuştular, hem de güle güle,
Birbirlerine attılar beni leke leke.
Ben tek bir söz etmedim bile bile,
Çünkü hakkı bilir Rabbim, gizliyi bile.