Yalnızlığın Kırık Aynaları

Dünya aşırı kalabalık…
Ama ben,
Bir sokak lambasının altında
Kendi gölgemle konuşuyorum bazen.
Her dokunuş kumlara gömülür,
Aşk bile susar burada.

Sırılsıklam yalnızım ben.
Yalnızlık, yastığıma sızar gece çökerken.
Her sabah yatağımda soğuk bir taraf
Bana acı ile bakar.
Bir suret, bir hayal, bir hiç…

Yalnızlık yüreğimi bir kor gibi yakar,
Duvarlar fısıldatıkça adını.
Kelimeler düşer avuçlarıma o an
Ve kâğıtlara dökülür şiirlerim.
Kaybolurum kendi içimde…

Sen öğrettin yalnızlığı bana en çok.
Yokluğun doldurdu her yanı,
Yalnızlık örtüsünü
Hangi rüzgâr alır götürür?

Seğnemoğlu (Dr. Osman Akçay)