Yalnızlığın Gecesi

Gece çökerken pencereme,
rüzgârın uğultusunda duyarım adını.
Yıldızlar, gökteki sessiz tanıklar,
senin gözlerinden birer kıvılcım taşır bana.
Yalnızım ama yalnızlığımın her köşesi
senin hayalinle ışıldıyor.
Bir sandalye, boş ama sıcak;
çünkü oturduğunu düşlüyorum.
Bir bardak, suskun ama dolu;
çünkü dudaklarının izini arıyor.
Tutku, sanki damarlarımda dolaşan ateş
ve ben bu ateşi saklamıyorum.
Hayalimde dudakların geceyi aşıyor,
ellerin kalbime dokunuyor; benim için bütün dünya o dokunuşta eriyor.
Geçmiş uzakta silinmiş bir şarkı,
gelecek sislerin ardında kaybolmuş bir masal ama şimdi, tam bu anda,
sensizliğin içinde bile ben seni yaşıyorum.
Ey sevgilim, senin adınla başlar günüm,
senin sesinle kapanır gecem.
Yalnızlığımda bile bir çift göz var önümde:
Senin gözlerin ve ben bilirim, bu sevda zamanla ölmez; çünkü kalbim, bütün çağların şairi gibi sana yazmaya mahkûm.
Ah, sevgilim: Benim aşkım, gözyaşıyla ıslanmış bir dua, ateşle yazılmış bir şiir ve sonsuzluğa fısıldanan tek gerçeğimdir.
Aşk