Yalnızlığın Şiiri - Sedat Kesim

Yalnızsın;
Duvarlar gibi pürüzsüz ve soğuk
Yalnızsın işte;
Tepeden tırnağa yalnız
Bir baştan bir başa koca bir boşuk

Yalnızsın;
Adını çoktan unuttuğun sevdaların çıkmazında kaybolurken
Gidenlerin geri gelmediği kadar meçhul
Ve babanı kaybettiğin günün acısı kadar yanıyorken için
Şimdi kandilsiz sokaklarda bir başına
Kaldırımlar gibi kimsesiz ayaklar altında ezilmişsin

Radyoda ise hüzün makamında bir şarkı
Bir de tavşan kanı çayın var baş ucunda
Titrek bir mum ışığı eşliğinde yanmakta duyguların örselenmiş
Bir başınasın işte hiçliğin tam ortasında
Ve çok eskisi gelir birden aklına fersah fersah
İç çekişlerin sanki geceyi yırtarcasına

Yalnızsın işte;
Unutulmuş bir şiir gibi
Sararmış en koyusundan sayfaları
O sayfaların arasında kurumuş bir gül gibi
Neleri yok saydın da nasıl geldin bu günlere
Hatırlanmak mı
Kim bilir ne zaman nerede

Söyle neresindensin bu hayatın
Yalnızlığın hangi evresinde...

Sedat Kesim