Yalnızlığımın Öyküsü Şiiri - Fatih Demirtaş

Daha küçüktüm kırıldığında güvenim.
Önce masum bakışlarım değişti, sonra düşüncelerim
Yavaş yavaş kaybettim hislerimi
Frangalar vuruldu hayallerime, küçük bir çocuk gibi örselendi duygularım
5 para etmeyen sevdaları da gördüm, paha biçmeden sevenleri de
Ben hep kalan oldum geri de
Biraz yıkılmış, biraz darma dağın
Şimdilerde içimde seviyorum, gülüşüne aşık olduğum kadını
Yere göğe sığdıramadıkları mı
birkaç damla gözyaşına birkaç lekeli satıra sığdırıyorum
Artık roman olacak anılarla değil, kitap arasında saklamalık hatıralarla seviyorum
Kalbimin en karanlık köşesinde hapsediyorum bütün umutları mı
Kırılma korkusundan mahkum oluyorum yalnızlığa
Hasretim bir çift dudaktan güzel sözler duymaya
Yüzsüzlük edipte haykıramıyorum sustuklarımı
Bıktım usandım hep kıyamadıklarımdan kırılmaya
Mutlu bir ev tablosu çiziyorum bacamdan tüten duman la içimdeki yangından bı haber herkes
Hayal ediyorum küçük mutlu evimi
Bahçesinde kır çiçekleri, kapısında sevdiğimin gözleri karşılıyor beni.
40 yıllık hasretle yudumluyoruz kahvelerimizi ağaran gök yüzünün altında
Bir meyve ağacına benzetiyorum mutluluğu
Ürpertici dik bir uçurum kenarında
Ne tırmanmak mümkün oluyor nede cesaret her adım da
Biliyorum küçük bir öpücükte gizli zindanlarımın penceresi
Sıkı bir sarılmaysa anahtarı umutlarımın
Hadi bir cesaret kır zincirlerimi
Dinsin amansız yalnızlığım
Uzan kıyımın küçük limanlarına
Minnettar olayım varlığına...