Yalnızlığımın Dev Çarklarına Gömülmüşüm

buldum en derinden
beni yaralayan beni benden eden
bulunmaz diyarın perçeminde
hüzün akşamlarını kesen

buldum en derin rüyalarımı
beni benden alıp deryaya götüren
bulunmaz hayalleri
okyanuslara salıp kendimi denizden çeken

hoyrat gönül eserde durmaz
yol alır ikindi vakti yıldızlara
durmaz yol alır yıldız eker
dağınık dağılmış ak saçlara

ey beni benle yalnız bırakan
derbeder yalnızlık
ey beni bir çileden alıp
başka çileye sokan kuytu karanlık
duysa sesimi bir cengaver yürek
doğrulur ayağa kalkar
her kesik başta akan kanda
benim yalnızlığım yazar

gülün tomurcuğunda çiğden damla
düşmemekte direnir
İstanbul’un göbeğinde
yürüyen cesetler bıçakla tarafıma bilenir
ey karanlığa sürüklenmiş
heveslerimin zafer çığlıkları
ey gönlümü koparan
ruhuma perde örten gri yağmur bulutları

zamanın dev çarkları potasında
ergitilmiş etten kemiktenim
duysa sesimi bir yetim
yetimden arta kalan biten nefesiyim

salınsa güvercin
Eyüb’ün nakışlarında bırakılsa göğe
masumiyet çöker döner durur
konar telden incelmiş yüreğime
sanır mıyım bitecek?
dertlere muzdarip olan çoklukta yalnızlığım
çoklukta birlik
birlikte çokluk
reçeteye yazdım
budur benim hastalığım