Yalnızlığımı Yaşıyorum Şiiri - Cem Özdemir

Yalnızlığımı Yaşıyorum,
elden bir şey gelmezcesine..
belki de mecburen..!

Yalnızlığımı yaşıyorum,
bitmek tükenmek bilmeyen..
yetip usanmayan..
bir çaresizlikle dopdolu..!

Yalnızlığımı yaşıyorum,
bin bir çeşit duyguyla aynı anda..!

Sanki..
her biri diğerinden daha derin yüzlerce kadehi..
birbiri peşi sıra ağzına kadar doldurduktan sonra..
terkedilmiş bir masanın herhangi bir köşesinde..
devrilip yan yatmış, öylece duran..
dev bir şişenin dibindeki, son damla misali..!

Ya da belki de,
bir efsanevi deniz kızı mütevaziliğinde..
uçsuz bucaksız derinliklerin
engin maviliklerinde, tek başına..!

Belki..
Tanrı-Kral Tutankhamon misali..!
Ulaşılması asla mümkün olmayan..
bir ölü odasında..
değerli taşlarla bezenmiş,
altından bir lahit içinde..!
Devasa Keops'un o baş döndüren,
çıldırtan labirentlerindeki..
4000 yıllık sükûnete, adeta eşlik edercesine..!

Yalnızlığımı yaşıyorum,
bir sabaha karşı..!

Kâh.. yan yatmış, devrilmiş
dev bir şişeye hapsediyorum, onu..!

Kâh.. engin okyanusların
sonsuz derinliklerine gömüyorum..!

Ya da.. bir devasa piramidin..
karmaşık labirentlerinin,
binlerce yıllık suskunluğuna terkediyorum..!

Alabildiğine ölçüsüzcesine işliyor tüm duyumlarıma..
yalnızlığım..!

Onu görüyorum..!
Duyuyorum..!
Hissediyorum..!
Ve yaşıyorum..!