Yalnızlığım Şiiri - Taha Taha

---

Yalnızlığın

Biliyor musun…
İnsan bazen sessizliğiyle konuşur,
Hiç duymayan kulaklara bile
En ağır çığlıkları fısıldar.

Ben…
Yalnızlığın ile oturuyorum geceleri,
Bir kahve soğuyor masada,
Bir umut kırılıyor içimde.

Yalnızlığın…
Bir mezar taşı kadar soğuk,
Bir çocuk ağlaması kadar gerçek,
Ve bir anne duası kadar sessizdir bazen.

Gözlerime baksa bir yıldız,
Beni paramparça görecek;
Çünkü kalbim,
Geceleri karalayan bir gökyüzü gibi
Kendine bile yabancı artık.

Kendimi kaybettim,
Ama kimse fark etmedi…
Belki de insan
En çok kendi gölgesine yeniliyor hayatta.

Yalnızlığın ile konuşuyorum hâlâ,
O bana susuyor, ben ona kırılıyorum…
Ve en ağır yaralar
Kendi sesini duyamadığın yerde başlıyor.

---