Yalnızlığım Şiiri - Murat Özden Uluç

Hiçbir trenin durmak istemediği istasyondu yalnızlığım.
Yalnızdım.
Hem de kalabalık…
Yanımda, önümde,
Arkamda duran herkes arttırıyordu yalnızlığımı…
Umuda kalkan son treni kaçıran yolcuydum.
Özlem yüklüydü katarlarım,
Yükünü kalabalığa boşaltan…
Hiçbir trenin durmadığı istasyondu yalnızlığım.
Buhardım kazanlarda
Gökyüzüne karışan,
Bulutlarla sarışan…
Hiçbir trenin geçmediği istasyondu yalnızlığım.
Kömürdüm,
Karaydı yalnızlığım kara..
Yüzüme gözüme bulaşan.
Ateştim her kürekte
Alev alev yanan
Hem yanıp hem kavuran.
Hiçbir trenin bilmediği istasyondu yalnızlığım
Eski tarifelerde kalmıştım,
Hep ileri alınan saatler yüzünden,
Varışa geç kalmıştım.
Yalnızdım.
Ben istasyondum,
Treni olamayan.
Ve Hiçbir trenin varmak istemediği istasyondu yalnızlığım.