Yalnızdım Çocuktum Kimsesizdim

Bir orman vardı, meranın üzerinde.
Ormanın altında iki ulu çınar.
Bir mera vardı, Fındıklı deresinde,
Fındıklı deresinin kıyısında bir pınar.

Yazları meradaydım,çobandım,yalnızdım.
Konuşamazdım öğleye kadar benden başkasıyla.
Karşılar'daydım, çocuktum,ağlayamazdım.
Çocukluğumun alınmış olmasına.

Çimenler gıdıklardı yırtık yemenilerimin arasından.
Gülemezdim,içerlerdim yine de ağlayamazdım.
Burkulurdu içim annem yoktu.
Sesini duyardım hıçkırıkların arasından.

Rüzgar okşardı saçımı, bir köpeğim vardı.
Ne zaman azığımı yalnız yesem,
Ne zaman öğle ezanı yalnız okunsa,
Ne zaman köpeğim yanıma gelse,
Ne zaman palamutun gölgesi dibine düşse,
Yalnızdım ama yanaklarımın misafiri olurdu.

Süzülürdü kimsesizlik yanaklarımdan,
Ekmeğimle karışır,yerdim onları.
Ne zaman göz yaşlarımı yesem, doyardım.
Ne zaman ağlasam köpeğimin karnı doyardı.

Bir orman vardı meranın üzerinde,
Ormanın altında iki ulu çınar...
Bir mera vardı Fındıklı deresinde,
Fındıklı deresinin kıyısında bir pınar...

Yalnızdım,çocuktum,kimsesizdim.
Rüzgar okşardı saçımı annemin yerine.
Yalnızdım,çocuktum,kimsesizdim.
Çimenler gıdıklardı ayaklarımı.
Babam gıdıklamazdı, ben gülemezdim.
...
Çimen anladı da beni.
Babam anlamadı.
Rüzgar okşadı da saçımı.
Annem okşamadı.
Çünkü yalnızdım,çocuktum,kimsesizdim.
01.06.2003
Değirmencik